Meqë as Hashim Thaçi nuk bën ndonjë përjashtim të veçantë në tabanin kombëtarë, nga paraardhësit e tij e më gjerë, në fakt ai me shokë kanë bartur mbi kurriz detyra me përgjegjësi shtetërore, dhe, sa ia kanë dalë, sa kanë arritur t’i realizojnë synimet tona të shtet bërjes, janë faktet që flasin argumentueshëm.
Thaçi së bashku me strukturat që kishin përgjegjësi, realizuan shumë nga gjëra që kishin premtuar para elektoratit, por edhe para së të vinte në pushtet.
Thaçi, me shokët e luftës së Ushtrisë Çlirimtare të Kosovës, nuk u kursyen për të çliruar atdheun, madje edhe me çmimin e jetës.
Ata, ishin futur në luftë me forcat e veta, mbështetur në vullnetin e popullit.
Ata nuk e dinin se do t’i ndihmonte NATO , apo jo, thjeshtë luftonin për liri.
Ata mund të ishin vrarë, si kushdo në luftë, ashtu si mund të bien luftëtarët e lirisë, as atyre nuk ua kishte garantuar askush jetën.
Ata nënshkruan Marrëveshjen historike të Rambujes, dhe vetëm nënshkrimi i tyre, para ndërkombëtarëve dhe para botës, ishte i vlefshëm- valid!
Ata, transformuan Ushtrinë Çlirimtare të Kosovës në Trupa të Mbrojtjes së Kosovës, më pas në Forca të Armatosura të cilat sot gëzojnë respekt.
Ata nënshkruan edhe marrëveshjen e Ahtisarit.
Ata shpallën Kosovën shtet Sovran më 17 shkurt të viti 2008, vendim i drejtë të cilin e pranoi edhe Gjykata Ndërkombëtare e Drejtësisë!
Në vazhdim, miratuan dhe shpallen Kushtetutën e Kosovës. Ngritën Policinë dhe Doganat e Kosovës. Sollën mbi 100 e sa njohje ndërkombëtare, akomoduan shumë Misione Diplomatike nëpër botë, ngritën dukshëm buxhetin e Republikës së Kosovës, avancuan sistemin pluralist e demokratik në Kosovë.
Ata, ngritën një infrastrukturë të kënaqshme, që Kosova nuk e kishte përjetuar asnjë herë më parë, si:
Autostrada, rrugë regjionale, rrugë lokale, kanalizime, ura, rrjete të ujësjellësit, ambulanca, shkolla dhe çerdhe fëmijësh, investime në zhvillimin rural, çështja e arsimit, shëndetësisë, të asaj sociale etj. Këto janë gjëra që shihen dhe preken me dorë, mirë keq, ashtu siç janë, dhe nuk është etike as t’i mohojmë, as t’i hiperbolizojmë- Kosova është kjo që është sot.
Pa dyshim së kanë mbetur edhe qindra projekte tjerë, që nuk janë realizuar, madje edhe janë neglizhuar, si kudo në botë që nuk ka asgjë të përkryer, por që Qeverisja në vazhdim, herët a vonë do t’i realizojnë të gjitha ato çështje që i duhen një vendi të lirë, pra edhe Kosova do ta arrijë këtë, pa pavarësisht së kush është në Qeverisje sot e kush nesër.
Një gjë nuk duhet ta harrojmë, është gati ves universal, pa dyshim jo i këndshëm, që pason me një kosto, faturën e së cilës dikush e paguan më lirë e dikush më shtrenjtë, siç po e paguan tani edhe Hashim Thaçi me shokë.
Njeriu duke qenë në pushtet (pushtetarë), rreth vetes, krijon një rreth vicioz përtej së cilit, dhe në të cilin, as nuk kalon dhe as nuk futesh dot. Ky rreth vicioz i mbyllur hermetikisht të krijon ndjesinë e ekstazës së të plotpushtetshmit, që nuk e pranon mendimin ndryshe- po ngjet edhe sot tek pasuesit e pushtetit.
Duke qenë i rrethuar me një grumbull servilësh (të përzgjedhur), të cilët përditë të gudulisin veshin me lajka … “Ku je shef, ku je lartë madhëri!”… dhe pikërisht këtu, fillon zhdavaritja e kësaj ëndrre të trishtueshme- fatkeqësisht, nga kjo ëndërr, nuk shpëtoi as z. Thaçi!
Do të them diçka absurde:
“Është fatkeqësi që keni shpëtuar!” Sikur të kishit rënë në luftë, ju që pas lufte e keni pasur jetën kusur; si: z. Thaçi, z. Krasniqi, z. Veseli, z. Selimi, z. Ramush e Nasim Haradinaj, z. Gucati, z. Limaj, z. Buja, z. Syla, z. Haliti, z. Reçica, Bashota e shumë të tjerë.
Pa dyshim së nuk do t’ju shanin, nuk do t’ju lakonin nëpër rasa, nuk do t’ju linçonin, nuk do t’ju akuzonin, nuk do t’ju etiketonin, nuk do të sajonin kundër juve, nuk do t’ju akuzonin nëpër gjyqe, madje edhe do të bënin fotografi në shenjë nderimi tek lapidari juaj- veç z. Rugova jo, ai nuk fotografohej pranë Dëshmorëve të kombit!
Mos u shqetësoni, kështu kanë sharë e akuzuar, madje edhe vrarë e syrgjynosur Fan Nolin, Luigj Gurakuqin, Bajram Currin, Hasan Prishtinën, Isa Boletinin, Avni Rrustemin, Azem Bejtën, Shaban Polluzhën, Tahir e Nebih Mehën, ne brezin e 1981- ës, së ua kemi prishur farsën e vëllazërim-bashkimit, prandaj mos e qani trapin për këtë hesap!
Një gjë duhet ta keni të qartë:
Sido qoftë fati juaj, një ditë, të gjitha këto do të kalojnë si një ëndërr e keqe; vetëm një gjë do mbetet për jetë të jetëve:
Ju, dhe ata qindra trima, që nuk janë më në mesin tonë- jeni pishtarët e çlirimit të atdheut!…
CH- Gusht, 2022