Bala: Limaj i tha Milloshit “A po më njeh”, ai i tha “Po”, “le të jetë hera e fundit që më përshëndet”

Flet për “Epokën e re”, Haradin Bala (Pjesa III-e fundit. Botohet e plotë)

T: MILLOSHEVIQIT I THASH SE NUK DOJA TË MË PËRSHËNDESTE

Tepër, tepër, tepër vështirë ta takosh një kriminel si Millosheviqi
MË I RËNDË KA QENË ARRESTIMI I FATMIRIT TANI SE AI I HAGËS
Ka asi njerëz që frikësohen për të më vizituar, se Haradini është i dënuar për krime lufte

Në vazhdimin e tretë dhe të fundit të intervistës Haradin Bala ka thënë se pas lirimit të Fatmir Limajt ka për të folur edhe më shumë. Ai ka thënë se Limaj me shokë do të dalin të pafajshëm. Bala ka thënë se ka ndërmend t’i bëjë disa vizita aty ku ka shokë: në PDK, LDK dhe AAK. “E kam ndërmend të shkoj te të gjithë, t’u them punoni se nuk janë senet zi në Kosovë. Ka përparime. Në mujshim mos të gabojmë, se dikur riparimi na kushton më shumë. Këto gjëra e kam ndërmend me ua thënë PDK-së, LDK-së dhe AAK-së”, ka thënë Bala

Mal QORRAJ

Prishtinë, 16 janar –

“Epoka e re”: Me Sllobodan Millosheviqin ju ka rënë rasti të takoheni?

Haradin Bala: Po. Ishte dita e vizitave dhe unë me Fatmirin u futëm në lift për t’u ngjitur një kat më lart. Në lift ndodhej edhe Sllobodani. Ai nuk dilte jashtë shumë, më shumë rrinte brenda. Kur na pa neve e ndërroi çehren. Na përshëndeti në gjuhën serbe: Dobardan! Limaj i tha a po më njeh? Ai i tha po. Limaj i tha le të jetë hera e fundit që na përshëndet. A e ke të qartë?, – i tha Limaj. Slloba ia kthej: Po. Më fal! Slloba ka qenë njeri interesant, s’ka pas nevojë dy herë me ia tërheq vërejtjen. Serbët aty në burg s’kanë lënë gjë pa i bo. E ngucnin. Ky veç brenda rrinte.

“Epoka e re”: Me gjeneralin kroat, Gotovina, jeni takuar?

Haradin Bala: Gotovinën nuk ke qare pa e pas jaran. Kokë si Gotovinën zor se mundesh me taku. Gotovina veç me ne shqiptarëve ka qenë në shoqëri dhe me kroatët e vet. Pra, me mua, Ramushin, Idrizin dhe Lahin.

“Epoka e re”: Sa ka qenë vështirë të jetosh në një burg me serbët që i kanë pasur duart e përlyera me gjak gjatë luftës në Kosovë?

Haradin Bala: Bacë, çfarëdo që të foli është zor për ta përshkru. Është tepër rëndë.

“Epoka e re”: Kjo ka qenë edhe arsyeja që i keni thënë Millosheviqit mos t’ju përshëndes?

Haradin Bala: Po, normalisht. Takimi me një kriminel është shumë i vështirë dhe s’mund ta përshkruash. Është tepër, tepër, tepër i rëndë. Fakti i dytë që ma ka rënduar ka qenë kur për çdo lëvizje që bënim në gjyq, Limaj ishte me pranga. Me e pa Limajn me pranga në dorë, ato ndjenja nuk përshkruhen.

“Epoka e re”: Ndodhi edhe vdekja e Milloshevqit në burg. Ka pasur mundësi ndonjë i burgosur ta vrasë veten?

Haradin Bala: Çdo i burgosur ka pas mundësi ta mbysë veten. Millosheviqi nuk e ka mbyt veten. Ai është gjetur i vdekur në qeli të vet. Dhomat e burgut mes meje e Millosheviqit kanë qenë në një distancë as 10 metra, kemi qenë në të njëjtin kat.

“Epoka e re”: Ka ndodhur që ndonjë prokuror t’ju joshë me para për të dëshmuar kundër shokëve, Limajt e Isakut?

Haradin Bala: Me pare nuk më ka josh, por më ka thënë se duhet me bashkëpunu me ta veç me ua tregu të vërtetën kënd e kam pas komandant. Dhe më ka thënë se do të jeni i lirë. Për bashkëpunim e kanë të lejuar me ligj atje. Më duket edhe këtu në Kosovë tani është kjo e drejtë. Ata pritshin prej meje të them: po, qe Fatmiri. Ia bëra të qartë prokurorit: rri pa gajle, se për gjithë luftën e drejtë të UÇK-së do t’ju flas në përgjigjen e bashkëpunimit. Më thoshin fol se ka filluar procesi, fol e shko prej shpie se ke për t’u dënuar keq. I thash prokurorit: mos u ngut se gjithçka ke me ditë, krejt të vërtetat kam me t’i tregu në seancë. Kështu që, dështoi. Çfarë komandanti?! Unë jam kanë komandant i vëllezërve të mi. Zënë llugën e banu komandant. Qysh me thonë u kanë njeri kur nuk a ka. U krye procesi dhe këta u shpallën të pafajshëm, Limaj e Isaku. Më thirri edhe nja dy herë prokuroi: hajde bashkëpuno e ec prej shpie, se boll ke nejt në burg. I hash s’kam qa me thonë asnjë fjalë ma, të gjitha i kam thënë në seanca. Të bëhet çfarë të bëhet e flaka i daltë!
Aty ka qenë gjithherë rrezik, si në shkallë të parë, ashtu edhe në të dytën, sepse nuk e dinte njeri se çfarë të pretë. Dikur më erdhi njoftimi se në këtë datë mbahet seancë për vendimmarrjen e shkallës së dytë. Dhe tash nuk isha i sigurt se a po vijnë Fatmiri dhe Isaku. Thosha nëse i kthejnë prapë, do të luajë puna dhe nuk do të rrijë më ai vendim. E pyeta avokatin a po vijnë edhe ata, më tha nuk dimë gjë. Shkova drejt sallës dhe u çel dera. Hyra vetëm unë si “nona e mbretit”. Atëherë e kuptova se ata nuk paskan me i ngucë. Për mua thosha le të bëjnë çfarë të donë, nuk mërzitesha fort. Filloi seanca, ia nisi prokurori duke u ankua se u shkel kjo procedurë, e hedh poshtë këta, e hedh poshtë atë dhe mbeti vendimi i shkallës së parë. Ia filloi për mua: hedh poshtë këtë, atë. Vetë me vete thash: shkoi nja 30-40. Të gjitha m’i hodhi poshtë. Më në fund e la në fuqi vendimin e shkallës së parë.