Spiunja ruse tregon për ballafaqimin e saj me hetuesit kosovar, pyetjet e nxehta…

“Dorëzojani amerikanëve, do ta paketojnë dhe do ta dërgojnë në Ukrainë”: Si u ndalua gazetarja e gazetës “Komsomolskaya Pravda”, Daria Aslamova, për t’u marrë në pyetje në Kosovë. Ky është titulli që kjo gazetë i ka vendosur rrëfimit të gazetares së vet, e ndaluar nga Policia e Kosovës, dhe më pas e dëbuar dhe e shpallur person i padëshirueshëm për të hyrë në Kosovë nga ana e ministrit të Punëve të brendshme, Xhelal Sveçla. Kjo gazetare dyshohet se është spiune e Ushtrisë Ruse-GRU.

Pasi është dëbuar nga Kosova për andej nga ka ardhur, nga Serbia ajo ka xhiruar një video si dhe ka rrëfyer për këtë gazetë, versionin e saj për atë që ndodhi natën e kaluar.

Ajo shkruan se plani ishte i thjeshtë dhe e quan të  mrekullueshëm.

“Unë dhe bashkëshorti im, gazetari kroat Robert Valdets, vendosëm të shkonim në Kosovë për fundjavë për të parë manastiret ortodokse serbe. Pse jo të bëjmë edhe jë artikull/ raport”, shkruan Aslamova.

“Para kufirit as që isha e shqetësuar. Epo, nuk më lejojnë të hyj, do të kthehem dhe do të iki”, shkruan ajo, duke përshkruar momentet derisa ishte në kufirin serbo-kosovar.

“Në autobus, kufitari shqiptar më mori me përtesë pasaportën, e futi në kompjuter dhe sytë iu hapën. Na nxorën nga autobusi dhe na thanë se më kishin ndaluar të hyja në Kosovë. Epo, nëse nuk dëshironi, mos e bëni. Nuk do të detyroheni të jeni të mirë. Por ata i mbanin fort pasaportat në duar”, përshkruan ajo situatën në kufi.

“Ndoshta, ky është një gabim”, citohet t’i ketë thënë ajo policit kufitar të Kosovës.

“Roja kufitare buzëqeshi me dashuri. – Tani do t’i shkruaj një kërkesë Prishtinës dhe do t’ju lejojnë të hyni. Uluni në dhomën time të vogël, është mirë këtu”, citon ajo fjalët e policit.

Gazetarja deklaron se ndërkohë, bashkëshorti i saj bënte shaka me rojet kufitare dhe pinte cigare pas cigareje.

“Dhe u ndjeva si një mizë që po vdes ngadalë.  Nxehtësia nën 35 gradë. Dy orë më vonë na urdhëruan të dilnim jashtë. Një makinë policie ju pret,” tha i njëjti roje kufiri.

“Më jep telefonat. Ju po shkoni në Mitrovicë”, i kishte thënë ai.

“Aty do të merreni në pyetje. Është në rregull”.

Aslamova më tej shkruan se   qëndrimi i tyre (Policisë) ndaj saj ndryshoi në mënyrë delikate.

“Ata u tensionuan ndërsa unë gërmova çantën time. Në një moment të çmendur, vendosa të nxitoja drejt kufirit serb. Vetëm njëzet metra, dhe liria, ishte aq afër por edhe e paarritshme. Mjerisht!”.

Kështu, gazetarja më pas, këtë artikull e vazhdon duke rrëfyer në vetën e parë, duke përshkruar të gjithë përjetimin e saj në Kosovë.

-Ja ku jemi tashmë në veturë, duke nxituar me shpejtësi për në Mitrovicë. Pastaj stacioni policor. Nuk na lejohet të dalim nga makina dhe po djersitesha. I shikoj me mall trëndafilat në oborr. Po sikur të mos shoh më trëndafila?! Është e qartë se policia pret dikë më të rëndësishëm dhe madje qartë dihet se kë. Më në fund shohim dy të rinj të fortë me xhinse dhe këmisha të zeza. Pse të gjithë djemtë nga agjencitë perëndimore të inteligjencës vishen në të njëjtën mënyrë dhe e konsiderojnë veten të padukshëm?  Po, ata duken si krokodilat në një pellg të peshkut të artë! “**** kanë ardhur,” i them shkurt burrit tim. “Po, ju mund t’i shihni ata një kilometër nga larg,” pranon ai.

Në dërguan në dhomën e policisë. Na morën të gjitha gjërat. Sa e çuditshme të ndihesh si një grua që nuk ka as furçë dhëmbësh. Dua të ngrihem nga karrigia ime dhe kur dëgjoj shkurt një urdhër: “Ulu”. Kërkoj të shkoj në tualet, më dërgojnë nën përcjellje. Futen djemtë “tanë” me xhinse. “Ne jemi policë të zakonshëm,” thonë ata. “Po,” mendoj unë. “A po më merr për budalla?” Përgatitem për një betejë rraskapitëse verbale dhe vlerësoj me kujdes kundërshtarët e mi. Fytyra të zgjuara. Profesionistë. Sjellje të shkëlqyera. “Doni kafe?” “Po, të lutem, me sheqer.”

Tani sulmoni. Ata dinë çuditërisht shumë për mua. Në një kohë kaq të shkurtër? E pa mendueshme edhe për njerëzit e zgjuar. Unë kam supozimet e mia se ku, por do t’i mbaj për vete. “A keni bërë dy intervista me Lavrovin? (Sergei Lavrov, ministër i Punëve të Jashtme të Rusisë v.j)”

“A jeni ftuar nga presidenti sirian Bashar al-Assad?” “Kur e intervistuat Radovan Karaxhiqin?” “A e keni takuar Marine Le Pen-in?” “Pse u dëbuat nga Moldavia?” “A keni intervistuar Presidentin Dodon?” “A keni lidhje me Ministrinë e Mbrojtjes Ruse?” “Gazeta Komsomolskaya Pravda i përket shtetit?” “Ku e keni takuar burrin tuaj?” (O Zot! Pyetja e përjetshme! Në Pakistan!) “A ke punuar në Donbass? Çfarë po bënit saktësisht atje?”

(Foto e shkëputur nga video e saj e xhiruar në Rashkë pas dëbimit nga Kosova)

Në vazhdim, ajo pëshkruan pyetje përigje dialogun me hetuesin policor të Kosovës. 

– Luftë e fortë. Por ushtria ruse ngadalë, por me siguri po ecën përpara.

– Kush do të fitojë sipas jush?

“Nuk ka dyshim se Rusia do të fitojë,” bërtas me sinqeritet. – Absolutisht.

– Cili është shkaku i konfliktit?

– Ne nuk duam të shohim tanke të NATO-s në shtëpi. Rusia kërkoi neutralitetin e Ukrainës. Kërkesë ligjore.

Dhe pastaj shoh që bashkëbiseduesi im “fillon”:

– Sa të kujton e gjithë kjo situatën në Kosovë! Rusia pretendon se minoriteti rusisht folës në Ukrainë po privohet nga të drejtat e tyre. Por këtë e thotë minoriteti serb këtu në Kosovë. Edhe pse serbët marrin dy rroga: edhe këtu edhe në Serbi. Ata nuk paguajnë faturat e shërbimeve. Ata e praktikojnë lirisht fenë e tyre. Për disa arsye, rusët i përshkruajnë shqiptarët si fanatikë fetarë. Por mbani mend: ne jemi një vend laik. Unë jam mysliman, por pi birrë me qetësi. Ne nuk jemi fanatikë. Por për disa arsye rusët nuk duan të shkruajnë të vërtetën.

– A kemi mundësi ta shkruajmë? e pyes me ironi. – E shoh sa ngrohtësisht priten gazetarët rusë në Kosovë. Epo, do të doja të intervistoja kryeministrin tuaj.

– Varet nga pyetjet tuaja.

“Jo, më fal,” qesh unë. Gjithçka varet nga përgjigjet e tij.

Intonacioni i tij ndryshon nga konfidencial në të sinqertë.

– Të jemi të sinqertë, të hapur, – thotë bashkëbiseduesi im. “Ju punoni për inteligjencën ruse, apo jo?”

“Jo,” përgjigjem me qetësi. – Unë jam gazetare dhe të gjitha materialet e mia mund të lexohen në domenin publik.

– E megjithatë, le të jemi të sinqertë. Ne dimë gjithçka për ju.

Unë e di mirë këtë teknikë të skautëve. “A punoni për shërbimet speciale?” pyetja duket budallaqe. Cili  budalla do të thoshte po. Këtu është mundësia për të “shtyrë” një person drejt emocioneve. Çdo reagim është i rëndësishëm. Ju përgjigjeni “jo”, dhe ata ju shikojnë me qortim të butë. Si, pendohuni, lehtësoni shpirtin. Ju thoni “jo” përsëri, dhe ata të qeshin para fytyrës suaj. Ju filloni të nervozoheni. Po, çfarë është?! Unë them të vërtetën dhe ata më shikojnë si idiot.

Në orën nëntë të mbrëmjes, kuptova se puna jonë po shkonte keq. Më ofruan të marr drogë për presion: “Ke një çantë plot me to”. Na blenë sandviçë. “A nuk do të mund të hamë pas marrjes në pyetje?” pyet burri im. “Le të mos hamendësojmë. Prishtina po përgatit një përgjigje. Më mirë të hash.” (Unë e deklaroj gjithmonë parimin e burgut në luftë. A mund të shkosh në tualet? Shko. Mund të lahesh? Lahu. Ofro ushqim? Mbylle, por ha. Nuk dihet se kur do të hash herën tjetër.)

Si ta dija që liria dhe vetë jeta jonë vareshin në një fije. Se tashmë në orën nëntë të mbrëmjes ministri i policisë së Kosovës ka publikuar një postim në Facebook, ku mburrej se policia ka arritur të arrestojë spiunen e famshme ruse. Se të gjitha rrjetet sociale të Kosovës po e duartrokasin: “Bravo ministri ynë! Ne duhet ta dorëzojmë në Ukrainë në përputhje me ligjin ndërkombëtar, sepse ajo është në foto me uniformë me mercenarët rusë. “Punë e mirë! Por këshilla ime është: jepjani amerikanëve, sepse ata e dinë se çfarë të bëjnë. Ata do ta paketojnë dhe do ta dërgojnë në Ukrainë.” Se ky është një provokim i zgjuar dhe i mirë organizuar, i publikuar menjëherë në të gjitha mediat botërore.

Nuk e di pse peshorja ende lëvizte në drejtimin tonë. Por befas na futën përsëri në një makinë policie me tre ushtarakë me jelek anti-plumb dhe na çuan në kufi. Përpara ishte një transportues personeli i blinduar. Dëgjova me vëmendje: një thirrje fatale mund të ndryshojë gjithçka. Tashmë në kufi nuk na lejuan të dilnim nga makina për tridhjetë minuta. Pastaj më futën një letër nën hundë dhe më thanë të firmosja. Për çfarë kam nënshkruar, nuk e kam idenë. Vetëm atëherë na kthyen gjërat, dokumentet dhe na deportuan. Pastaj arritëm te serbët, të cilët nuk gjetën vulën e dëbimit në pasaportat tona.

Orët e natës. Kufiri bosh. Si dhe ku të dilni? “Cili është qyteti më i afërt? I pyeta vëllezërit serbë. “Rashka”. Çfarë emri i mrekullueshëm! Dhe sa e këndshme për veshin! Është një shenjë. Tashmë vonë natën, pasi u sollëm me një shofer taksie në afërsi të Rashkës në kërkim të një dhome, më në fund gjetëm një vend. Vetëm në Serbi është e mundur të futesh në një hotel në orën dy të mëngjesit dhe të shohësh një kafene plot me burra të moshuar duke pirë rakinë me nge. “Sill raki dhe të paktën diçka për të ngrënë. Unë jam rus!” Bërtita. “Pse je kaq e shqetësuar!

Uluni të paktën deri në mëngjes në kafe. Ne jemi me nxitim”. Lufta është luftë, të shtënat janë të shtëna, por në Rashkën tonë serbo-ruse ne trokasim gjithmonë gota dhe lëshojmë një thirrje: “Jeto!” Le të jetojmë djema!