Ministri i Jashtëm i Britanisë dhe biseda me Thaçin: Si e krahasoi me De Golin

Libri “Lindja e një demokracie me parathënie të shkruar Bernard Kushner, tregohen shumë detaje nga shkrimtari i famshëm francez Jacques Baudouin. Ai i cili kishte mbajtur edhe pozitën si këshilltar i ministrit Kouchner. Në kapitullin për “Grupi i Kontaktit i paralizuar”, ai kishte rrëfyer disa ngjarje interesante. Ai tregoi disa momente se si Shefi i Ministrisë së Jashtme të Britanisë së Madhe, Robert Kuk, e kishte krahasuar Hashim Thaçin me gjeneralin De Gol, udhëheqës dhe simbol i Francës së Lirë.

Ai shkruan se;

“… e njëjta përkrahje edhe kur Thaçi takoi Robin Kuk (Ministër i Jashtëm i Britanisë së Madhe atë kohë), në Carlton Gardens. Shefi i Ministrisë së Jashtme shqiptoi këto fjalë: <<Pikërisht nga kjo derë u hodh edhe gjeneral De Gol ne aventurën për ta çliruar Francën duke e bashkuar qëndresën kundër nazizmit. Jam e sigurt se e njëjta gjë do të ndodhë edhe me qëndresën e Kosovës kundër Millosheviqit dhe ju do ta fitoni shumë shpejt lirinë tuaj.>>

Më tutje autori francez shkruan se “pa e krahasuar me shefin e Francës së lirë, mund të themi në fakt se Thaçi është De Goli i Kosovës; i njëjti mëshirim i qëndresës, i njëjti luftim kundër armikut në krye të një qeverie të përkohshme, njëra në Algjer e tjetra në Tiranë, i njëjti besim në fitoren përfundimtare dhe pas luftës e njëjta hedhje poshtë nga zgjedhësit“.

Kush është Çarls De Gol:

I lindur në Lille më 22 nëntor, 1890, Charles De Gaulle (Sharl Dë Gol) ishte gjenerali i cili për gati tri dekada ka mishëruar emrin e vërtetë të Francës, ai shoqëroi transformimin e vendit nga fuqi koloniale në fuqi ekonomike dhe politike.

Zgjedh karrierën ushtarake kur ishte tetëmbëdhjetë vjeç, në gusht të vitit 1914, me shpërthimin e Luftës së Parë Botërore, është toger. I burgosur nga gjermanët në vitin 1916, ai u lirua me armëpushimin në shtator të vitit të ardhshëm. Ai u bë kapiten dhe në vitin 1922 u pranua në shkollën e lartë ushtarake. Në vitin 1931 ai u dërgua në Sekretariatin e Përgjithshëm të Mbrojtjes dhe aty ishte ai që filloi të tregonte interes për çështjet e shtetit. Më 3 shtator 1939, kur Franca i shpalli luftë Gjermanisë, ai tashmë ka arritur gradën e kolonelit.

Këto ishin vite të tensionit të madh kombinuar me zemërim të madh të shkaktuar nga qarkullimi në Evropë i armatës së pandalshme të Hitlerit, që mbillte kudo vdekje. Franca ndjehet e kërcënuar, por fatkeqësisht hyri në konflikt në kushte katastrofike socio-ekonomike.

Në vitin 1936 Fronti Popullor i majtë fiton zgjedhjet, por qeveria socialiste e Leon Blum dështon për të ringjallur gjendjen e vendit, i cili, për këtë arsye, hyn i papërgatitur për luftë.

Më 1 qershor 1940, de Gaulle u emërua gjeneral brigade dhe nënsekretar i Mbrojtjes.

Situata precipiton. Në mes të qershorit, duke u kthyer nga një takim me kryeministrin Winston Churchill, ai mëson në Bordo dorëheqjen e kryeministrit Paul Reynard, zëvendësuar nga Marshall Philippe Petain, i cili nxiton për të kërkuar një armëpushim me Gjermaninë.

Për Francën fillon një periudhë e errët, ku merr jetë  i ashtuquajturi “kolaboracionizëm” me pushtuesit, i cili do të përfshijë një pjesë të shoqërisë franceze, para së gjithash qeverinë e zhvendos në Vichy, për të ndalur urrejtjen dhe çmendurinë e nazistëve.

De Gaulle shfaqet në Londër: më 18 qershor nga BBC nis një apel të famshëm, që francezët t’iu rezistojnë gjermanëve. Pak ditë më vonë ai e denoncon armëpushimin: kjo vlen një dënim me vdekje në mungesë. Nga Afrika organizon forcat e Francës së Lirë dhe më 3 qershor të vitit 1944 ai u emërua president i përkohshëm i Republikës nga ana e Këshillit të Mbrojtjes, organ i lindur në Kongo në vitin 1940. Një qeveri që në fund të tetorit, është njohur nga fuqitë e mëdha, Shtetet e Bashkuara, Bashkimi Sovjetik dhe Britania e Madhe.

Pas fitores së luftës dhe përzënies së nazistëve nga Franca, në fillim të vitit 1946 De Gaulle si president i përkohshëm heq dorë nga mandati i presidentit të përkohshëm, me shpresën, jo të fshehur, se Franca do ta kuptojë atë. Por nga zgjedhjet që ndodhin në vjeshtë, ai del i humbur. Kështu lindi Republika e katërt, jo shumë e ndryshme nga ajo e mëparshmja (ndërsa de Gaulle kishte propozuar programin e tij të gjerë të reformave dhe përqëndrim në ekonomi). Megjithatë, De Gaulle ka hyrë  tashmë në politikë dhe në prill të vitit 1947 ai themeloi lëvizjen “Rassemblement du peuple Français”, e cila menjëherë të sjell një rezultat të madh në zgjedhjet lokale. Por në zgjedhjet politike të vitit 1951, ai del i mundur.

Për gjeneralin filloi një periudhë e mërgimit politik në tërheqje e tij në Colombey-les-Deux-Eglise ndërsa Franca po përjeton vështirësi serioze, pjesërisht për shkak të rënies së perandorisë së saj koloniale. De Gaulle u kthye nga mërgimi i tij dhe më 1 qershor 1958 ai u zgjodh kryetar i Këshillit nga Asambleja Kombëtare.

Deputetët i japin kompetencat e përgjithshme gjeneralit dhe mundësinë e hartimit të një Kushtetute të re. Në thelb, shumica e historianëve pajtohen në përcaktimin e kësaj situate anormale një “grusht shteti të bardhë”, një moment i historisë franceze, në të cilën një përgjithësi ka kompetenca të plota, si një diktator. Burrë shteti i madh, megjithatë, shumë i lidhur me vendin e tij dhe në zemër të një ndjenjë të madhe të shtetit, të cilësisë që ka karakterizuar gjithmonë, më 28 shtator, paraqesë në një referendum një kushtetutë të re, e cila fitoi favorin e shumicës dërrmuese të francezëve .

Më 21 dhjetor ai u zgjodh President i Republikës. Republika e Pestë ka lindur, me një sistem fort presidencial dhe elektoral ende në fuqi sot.